Het is al bijna dertig jaar onderdeel van mijn beroep. Het ouderschap. En meer dan vijfentwintig jaar onderdeel van mijn leven, mijn eigen ouderschap voor mijn twee zoons. Deels professioneel. Deels ervaringsdeskundige. En dan ben ik natuurlijk nog kind van mijn eigen ouders.
Ik herinner mij nog het wandtegeltje op het toilet van een jeugdvriend. In de verschillende leeftijdsfasen volgde er een uitspraak over ‘de vader’. Bij het jonge kind kon de vader niets verkeerds doen, als puber sloeg dat om en op oudere leeftijd dacht de persoon: misschien had mijn vader toch gelijk. Ik vond het nogal een cliché destijds. Maar ja, wat wist ik er als puber dan ook van. Zo denk ik nu ook terug op mijn jonge vaderschap. Natuurlijk wilde ik alles beter doen dan mijn eigen ouders bij mij hadden laten liggen. Maar wat wist ik er als twintiger en dertiger eigenlijk echt van. Nu terugkijkend als midden vijftiger, zou ik toch veel anders hebben gedaan.
Ik zie het ook terug in mijn professionele omgeving. Jonge ouders met overtuiging hoe het zou moeten zijn. Ga er ook maar aan staan om de verantwoordelijkheid te kunnen dragen voor het feit dat je een kind het leven hebt gegeven. Een van de fijnste dingen van het ouder worden is dat ik me bewust ben van het feit dat er zo weinig echt te plannen is in het leven. Dat de beste intenties zo anders kunnen uitpakken en dat het desondanks toch nog goed kan komen. Dat leven haar eigen levensstroom kent. En dat falen en mislukken, voor zowel ouder als kind, op allerlei manieren daar onderdeel van uit mag maken.
Ik zou het misschien wel anders hebben gedaan, met de wijsheid en het bewustzijn van nu. Maar daarvoor had ik het leven zelf en de tijd nodig om dat te kunnen beseffen.
Zo gaat dat misschien wel van generatie op generatie. En gelukkig heeft de mens zelf de gelegenheid om dat uit te kunnen vinden.
Het was 25 april 2025, en met een zekere mildheid voor mezelf keek ik toe hoe mijn beide volwassen zonen getuigen waren bij mijn tweede huwelijk. De mildheid die ik mezelf in de loop der jaren heb eigen gemaakt, hadden zij over zich toen zij mijn keuze erkenden: dat hun vader zichzelf uiteindelijk de ruimte heeft gegeven om te zijn wie hij ten diepste is.
Ik trouwde met mijn man.
Het levende bewijs dat het leven stroomt waar het kan gaan. Dankzij, en ondanks.
Reactie plaatsen
Reacties